Blog een samenwerking van Nohad ElHajj, Anne van Marwijk en Herman van der Meyden
Velen van jullie zullen de film hebben gezien of het boek ‘Jumanji’ hebben gelezen, een verhaal waarin een groep tieners een spel speelt dat dan werkelijkheid wordt, met de tieners zelf als pionnen in het spel. Bij Perspectivity hadden we onlangs het gevoel dat we een Jumanji-achtige situatie zijn beland met ons spel de Public Health Challenge.
In de Public Health Challenge spelen zes teams om de kwaliteit van leven van de bevolking in hun regio’s te maximaliseren. Als speler stap je in de rol van de afdeling volksgezondheid van een van die regio’s. Naarmate het spel vordert, moeten spelers strategische beslissingen nemen om de gezondheid van hun bevolking te garanderen en worden ze geconfronteerd met gezondheidsrisico’s, zoals ziekte-uitbraken.
Naarmate COVID-19 zich ontvouwt, hebben we het gevoel dat veel van de uitdagingen en beslissingen waarmee het spel wordt geconfronteerd, nu in het echte leven de wereld tegen komen, met onszelf als pionnen in het spel. Wat was ontworpen als een simulatie van een werkelijkheid die (ooit) zou kunnen plaatsvinden, werd werkelijkheid. Het voelt alsof de tweede of derde golf die verschillende landen over de hele wereld treft slechts een van de acht rondes van het spel zijn die we hebben gespeeld. Een waar verschillende landen verschillende strategieën gebruiken die tot verschillende uitkomsten leiden. Toch gaan de spelers niet door een spel-leerproces, maar door een levens- of doodssituatie die onze samenlevingen voor de komende jaren zou kunnen vormen.
Terwijl we langzaam van chaotische crisisbeheersing naar complex virusuitbraakbeheer gaan, vinden we dat dit het juiste moment is om na te denken en te kijken welke lessen de vereenvoudigde realiteit van de Public Health Challenge ons kan leren.
Duivelse dilemma’s in gezondheid en economie
In het spel zijn verschillende elementen ingebouwd die van invloed zijn op de besluitvormingsprocessen van onze nationale leiders. Toen we voor het eerst de Public Health Challenge speelden, kregen we vaak de feedback dat het dilemma tussen gezondheid en economie dat je tegenkomt in het spel onrealistisch is. Hoewel het spel een vereenvoudigde versie van de realiteit presenteert, leert de COVID-19-crisis ons dat als het gaat om ziektebeheer, nationale overheden vaak op een koord lopen tussen economie en gezondheid. En hoewel de twee elkaar niet uitsluiten (gezonde mensen betekenen immers een gezondere economie en vice versa), moeten overheden wel de effecten op korte en lange termijn aan beide kanten afwegen. Bijvoorbeeld het afwegen van de economische gevolgen met de gezondheidseffecten en effecten op de sociale cohesie en het welzijn bij het sluiten van bedrijven, zoals bars, restaurants, kappers en andere.
In het spel moet je de aankoop van zogenaamde ‘vermogensmachines’ wegen, die je in de volgende rondes inkomsten opleveren, met investeringen in preventie, door preventiekaarten te kopen. Complexere versies hiervan gebeuren in het echte leven. Het onderhouden van vermogensmachines door economieën open te houden en preventieve maatregelen te gebruiken, zoals investeren in gezichtsmaskers en beschermende kleding, zoals in Zuid-Korea, wordt vergeleken met strikte lockdowns, zoals in Frankrijk, waar vermogensmachines van tafel worden gehaald. De jury is er nog niet uit welke strategie het beste werkt. In het spel hebben we echter gezien dat gezondheidsregio’s die hun vermogensmachines van het bord halen, vaak naar onbetaalbare gezondheidszorgsystemen gaan omdat er niet genoeg rijkdom wordt gegenereerd.
Een ander dilemma is investeren in kuren of in de gezondheidszorg. In het spel is het bouwen van ziekenhuizen een grote investering vooraf en genereert vervolgens in elke ronde een genezingskaart. Een alternatief is om de kuurkaarten zelf te kopen. Over een aantal rondes is het goedkoper om je eigen ziekenhuizen te bouwen dan om genezingskaarten te blijven kopen. Dit dilemma is bijvoorbeeld in Nederland ervaren rond diagnostische testen en beschermende kleding en gezichtsmaskers: moeten we kopen op de oververhitte markt of investeren in lokale productie? Dat laatste kost vooraf meer, maar maakt je autonomer.
Het concept van winnen
Over de hele wereld gebruiken landen verschillende tactieken om dezelfde dreiging te bestrijden. Sommige landen kozen voor vroegtijdige lock-down, sommige lieten lange tijd bewegingsvrijheid toe, en andere kozen voor een mix van de twee. Precies zoals de verschillende spelers verschillende strategieën kiezen om het spel te spelen. De meeste regeringen zijn van mening dat de aanpak die zij hebben gekozen de juiste aanpak is en dat deze zal leiden tot de beste resultaten voor hun bevolking. Of, met andere woorden, de aanpak waardoor ze het spel zullen winnen. Net als in het spel zien we dat veel overheden een aanpak kiezen voor hun eigen land en aarzelen om met anderen samen te werken. De contexten lopen natuurlijk sterk uiteen van land tot land en niet alle benaderingen zullen overal werken. Bovendien biedt het crisiskarakter van de taak in kwestie beperkte tijd voor reflectie en uitgebreide gesprekken met anderen om benaderingen op elkaar af te stemmen en overheden aarzelen om deze tijd te nemen. We observeren hetzelfde proces wanneer we het spel spelen. Hoewel er expliciete momenten zijn om de situatie op het bord met alle spelers te bespreken (en hoewel er geen echte levens op het spel staan in de gamified situatie), geven spelers er de voorkeur aan om verder te gaan met zaken en geen kostbare tijd door te brengen met anderen te praten. Het spel laat echter ook zien dat de resultaten voor het hele gameboard beter zijn met meer samenwerking en uitlijning.
Hoewel je als individuele speler dacht dat je land het spel won, zul je als spelbord niet de hoogste score bereiken, als je alleen speelde. In de echte wereld kunnen individuele landen het echter heel goed doen om de verspreiding van het virus te bestrijden, maar als er geen vaccin wordt ontwikkeld, zal hun bevolking opnieuw besmet raken zodra de grenzen worden heropend.
The Cure: Alles voor één, één voor allen
Zoals vertegenwoordigers van de WHO hebben verklaard, zullen sociale afstandsrealiteiten en de angst voor toekomstige uitbraken de norm worden als er geen vaccin wordt ontwikkeld. Terwijl een paar landen, organisaties en particuliere bedrijven al in de ratrace zijn gestapt om er een te ontwikkelen, is de behoefte en interesse ervoor wereldwijd en gedeeld tussen de hele wereldbevolking. Deze situatie stelt een cruciaal dilemma, hoe kan een ‘universele’ remedie worden ontwikkeld door een groep diverse en incohesieve partijen? Als we goed kijken naar de acties en reacties van de meest invloedrijke spelers, ontstaan er twee polarisaties: samenwerking versus privatisering en ‘een paar’ versus ‘de vele’.
Dit blijkt bijvoorbeeld uit de benadering (en het discours) van de Verenigde Staten versus Duitsland en Frankrijk. De opmars van de Amerikaanse regering om exclusieve toegang te krijgen tot een vaccin dat is ontwikkeld door een Duits biotechnologiebedrijf, leidde tot een reactie op de nationale veiligheid van hoge ambtenaren in Duitsland[1] en een algemene angst voor inspanningen om de toegang van een potentieel vaccin tot individuele landen te privatiseren en te beperken. Deze aanpak staat in schril contrast met de lancering van een coronavirusvaccinfonds van 8 miljard dollar door de Wereldgezondheidsorganisatie, de Franse president en de Duitse bondskanselier. Het fonds heeft niet alleen tot doel de ontwikkeling van een vaccin te versnellen, maar benadrukt vooral het belang van een wereldwijde eenheid om deze dreiging het hoofd te bieden en te werken aan het beschikbaar hebben van het ontwikkelde vaccin “voor iedereen”[2]. Om het in de terminologie van het spel te plaatsen, de VS speelt een zet om ‘een remedie te claimen’ terwijl de WHO, Frankrijk en Duitsland spelen om ‘het in het midden te zetten’, vrij toegankelijk voor iedereen op het spelbord.
Wat nu weer?
Net als bij de Public Health Challenge daagde de COVID-19-uitbraak ons als burgers en landen uit om onze eigen prioriteiten onder ogen te zien, evenals het effect van onze acties op het grotere gemeenschappelijke belang, zowel op lokaal als op mondiaal niveau. Sommige landen ervaren al de ongunstige resultaten van hun korte termijn, individueel georiënteerde strategieën, terwijl andere het grote succes van hun lange termijn en gemeenschappelijke goed georiënteerde strategieën ervaren.
Als spelbegeleiders zien we vaak een intrinsiek concept wegglijden tijdens het spelen van het spel- samen beïnvloeden alle regio’s het variabele Global Health Level. Toch waren de winnaars altijd de spelers die naar dit concept handelden en samen werkten aan het behalen van een gemeenschappelijke overwinning.
Het Jumanji-bestuur moest aan het einde worden gesloten om toekomstige rampen te voorkomen, maar we zijn van mening dat het public health challenge-spelbord altijd open moet blijven. Er moeten meer games worden gespeeld, zodat meer spelers kunnen putten uit hun inzichten en lessen. En wie weet, misschien is de eerste stap om onze 21e-eeuwse uitdagingen te overwinnen door een bordspel te spelen.
Meer info over Perspectivity Challenges?
- Neem contact op met info@perspectivity.org
- Lees hiermeer .