Door Monique Janmaat
Dit is mijn eerste blog ooit. En het is het resultaat van mijn weerstand. Waarom hou ik niet van schrijven? Ik weet het eerlijk gezegd niet. Ik had geen tijd om uitgebreid over deze vraag na te denken voordat ik deelnam aan een blogschrijfsessie die door mijn collega’s was georganiseerd. Ik deed mee omdat ik hen wilde steunen en omdat ik mijn weerstand tegen het schrijven wilde overwinnen. En blijkbaar is dat gelukt, want ik schrijf nu deze blog.
Wat gebeurde er? Tijdens onze check-in, een element van Deep Democracy dat een vast onderdeel uitmaakt van ons werk, was ik eerlijk en moedig genoeg om te zeggen dat ik niet uitkeek naar deze dag. Er werd naar me geluisterd. En het werd zelfs herkend door sommige van mijn collega’s. Alleen al de mogelijkheid om mijn gevoel van weerstand te uiten, loste de spanning op die ik van binnen voelde. Ik voelde me erkend en kon om mezelf lachen, en meteen was een onderwerp voor een blog geboren. Ik voelde de energie verschuiven: van mijn hakken in het zand zetten naar het uiten van creatieve ideeën. Ze bleven maar komen.
Weerstand in de kamer
Dit is wat er vaak gebeurt wanneer weerstand (in jezelf, of in de groep waarmee je werkt) op een neutrale manier wordt ontvangen, als informatie. Als mensen hun weerstand openlijk delen, beschouw ik dat als een geschenk. Weerstand heeft wijsheid en potentieel. Het is prachtig. In elke workshop of sessie is er weerstand in de kamer.
Ik herinner me bijvoorbeeld een situatie waarin ik de facilitator was van een Appreciative Inquiry Summit. Eén deelnemer was nogal overstuur, en ze wilde niet meedoen. De ruimte was ingericht met alleen stoelen en zij wilde een tafel, en de mogelijkheid om haar laptop te gebruiken. Ik heb naar haar geluisterd en haar gevraagd het eerste uur zonder tafel aan te schuiven. In de pauze zouden we weer bijeenkomen om haar behoeften te bespreken en hoe wij daaraan tegemoet konden komen. In de pauze zei ze dat ze zulke mooie gesprekken had dat ze helemaal tevreden was.
De vreemde mening
Net als in mijn geval is een goede manier om als facilitator weerstand aan te pakken een goede check-in, waarbij je vragen stelt als: ‘Welk deel van jou wil hier niet zijn?’, ‘Waar kijk je niet naar uit?’, of ‘Waar maak je je zorgen over?’ Dit creëert ruimte voor de angsten en zorgen, vanaf het begin van een sessie. Dit helpt. Als ‘de andere stem’, de vreemde meningen, niet aan bod komen, verdwijnen ze onder ‘de waterlijn’ en zullen ze onbewust hier en daar naar boven komen en de groepsdynamiek op een negatieve manier beïnvloeden. Ze zullen niet stilletjes weggaan.
Zoals Jung zegt: ‘what you resist, persists’.
Als je weerstand voelt bij jezelf en anderen: adem in, adem uit en geef uiting aan de weerstand. Je zult zien wat er vrijkomt. Misschien wel je eerste blog ooit.