Een jaar geleden las ik een boek dat flinke indruk op me maakte. Het zette me aan het denken, en leidde er uiteindelijk toe dat ik me nu met veel plezier aangesloten heb bij Perspectivity.
In The Knowledge Illusion leggen twee Amerikaanse wetenschappers uit hoe weinig jij en ik eigenlijk weten (kan jij uitleggen hoe een rits werkt?) en hoezeer we afhankelijk zijn van de kennis om ons heen. De kracht van mensen zit niet in onze individuele kennis, maar in de collectieve community of knowledge. Het boek leidde ertoe dat ik beter begon te begrijpen wat ik doe in mijn werk: kennis en ervaring uit die community of knowledge opdiepen, ontrafelen en ontsluiten.
Bijna zes jaar geleden begon ik te werken als zelfstandig schrijver, redacteur en onderzoeker over jongeren en de jeugdsector in Nederland en het Midden-Oosten. Ik heb talloze artikelen, publicaties, rapporten, blogs, praktijkbeschrijvingen, essays en tijdschriften geschreven en geredigeerd. Maar gaandeweg veranderde mijn werk. Het schrijven werd steeds meer de laatste stap in een opdracht, of een van de tussenstappen. Ik was meer en meer bezig met het ophalen en duiden van kennis en praktijkervaring, door deskundigen en professionals te interviewen, onderzoeken te lezen, werkzame elementen te achterhalen en nieuwe inzichten terug te geven aan opdrachtgevers.
Zo ging ik op zoek naar de geleerde lessen in de (lokale) praktijk van de preventie van radicalisering. Ik interviewde gezinnen en jeugdhulpverleners over de hulpverlening aan gezinnen met complexe problematiek, en welke inzichten we daaruit kunnen halen voor toekomstige hulpverlening. Ik beschreef voor een ngo haar programma’s in Irak, inclusief impact en geleerde lessen.
Op deze manieren draag ik bij aan het opdiepen, ontrafelen en ontsluiten van onze gezamenlijke kennis en ervaring, die we hard nodig hebben om complexe maatschappelijke vraagstukken te beantwoorden.
Tegelijkertijd zie ik dat het optimaal benutten van onze collectieve kennis meer vraagt dan een goed interview, een scherpe duiding van geleerde lessen of een knap geschreven verhaal. Het vraagt ook bedrevenheid in het omgaan met complexe vraagstukken, en weten wat complexiteit eigenlijk betekent. Het vraagt het slim bij elkaar brengen van de juiste mensen, een goed gesprek faciliteren, en ervoor zorgen dat de opgediepte kennis daadwerkelijk gebruikt wordt voor de vraagstukken waar we nu voor staan.
Daar ga ik me de komende jaren nog meer mee bezig houden. Want deze manieren van werken zijn niet alleen waardevol maar ook nodig voor de vraagstukken die mij na aan het hart liggen – jeugdzorg, radicalisering, de toekomst van jongeren in het Midden-Oosten. Ik zie volop kansen om hier verder mee aan de slag te gaan.
Wil je met me meedenken? Laat het me graag weten!
+31 6 41852384
mark.snijder@perspectivity.org