Door Ymke Knaap
Ik geloof niet dat er één ‘juiste’ manier is om verhalen te vertellen. Maar ik leer zoveel door mijn studie en de stage die ik bij Perspectivity loop, dus dit is mijn beste poging om mijn leerproces te begrijpen en met jullie te delen. Ik wil met jullie delen hoe ik heb geleerd om verhalen te vertellen. Of eigenlijk hoe ik nog steeds leer om verhalen te vertellen, want ik zal waarschijnlijk altijd dingen blijven uitzoeken. Verhalen vertellen is iets wat we allemaal doen, het is menselijk. Ik denk dat het onze manier is om de wereld om ons heen te begrijpen. Het is hoe we banden scheppen, hoe we elkaar aan het lachen maken, het is een deel van onze geschiedenis en dna. We zijn als mensheid verslaafd aan verhalen. Zelfs als het lichaam gaat slapen, blijft de geest de hele nacht op om zichzelf verhalen te vertellen.
Manieren om je uit te drukken
Ik heb geleerd dat er geen format of juiste manier is om een verhaal te vertellen. Iedereen heeft zijn eigen unieke vorm van expressie. Ik ben momenteel veel betrokken bij het schrijven van verhalen, en schrijf zelf ook over de verhalen, vanuit mijn stage en het bijbehorende onderzoek. Maar recent heb ik een oude interesse onderzocht en uitgeprobeerd: fotografie. Het plezier en de voldoening die ik daar uithaal, geven nog meer inspiratie en ideeën om mezelf uit te drukken.
Ik denk dat we allemaal de taal van het enthousiasme spreken, of we dat nu beseffen of niet. Er is iets met enthousiasme: je ziet het in de ogen van mensen. Ik denk dat dit de reden is waarom volwassenen hun leven lang proberen de vreugde van kinderen opnieuw te ontdekken. Nu ik volwassen aan het worden ben, voel ik een intense druk om mezelf in de wereld te vestigen en een gevoel van veiligheid en zekerheid te hebben. Maar ik leer ook contact te maken met mijn jongere ik en te zien wat haar behoeften zijn. En zoals bij de meeste mensen is dat om gehoord, gezien en erkend te worden zoals je bent. Mezelf accepteren zoals ik ben is een voortdurend proces. Maar experimenteren met nieuwe manieren om me uit te drukken heeft de deur geopend om ermee te spelen.
Deel je verhaal met trots
“Als ik geen rood heb, gebruik ik blauw”, zei Pablo Picasso. Gebruik wat je hebt, de middelen om verhalen te vertellen en te delen zijn nu zo toegankelijk. Denk aan het internet, de hoeveelheid content die er is op vele platforms; het is absoluut verzadigd. Dat betekent dat er ook veel cross-overs zijn, heel specifieke gemeenschappen die elkaar anders nooit hadden ontmoet. En hoe komen ze met elkaar in contact? Door hun ervaringen, kennis en verhalen te delen. Met de duurste apparatuur val je niet op of ben je niet benaderbaar; het gaat erom hoe je een verhaal kunt vertellen. Ik erken dat ik bevoorrecht ben omdat ik het geld en de tijd heb om deze instrumenten te gebruiken. Maar dat is ook deels de reden dat ik anderen wil helpen hun verhalen te delen. Dit voorrecht heeft er soms ook toe geleid dat ik denk dat mijn eigen verhaal niet ‘goed’ genoeg is, omdat anderen meer moeilijkheden hebben of fundamentele mensenrechten missen in hun leven. Dit is een leerproces van waardering en acceptatie van mijn eigen verhaal én het met trots delen van mijn verhaal. Ik denk dat dit een grote eerste stap is.