Door Eva Oosterveld
“Walking the Perspectivity Path. The power of dialogue.” Het boek dat Hans Keijzer schreef over zijn filosofie en zijn leven is zaterdag 19 september gepresenteerd in de Tolhuistuin in Amsterdam. Het was geen gebruikelijke boekpresentatie om verschillende redenen. Zo kon de schrijver er niet meer bij zijn deze dag omdat hij in december 2013 is overleden. Collega’s en familie hebben zijn boek in de afgelopen anderhalf jaar voltooid. Ook ongebruikelijk was dat de aanwezigen het boek al gelezen hadden waardoor zij er die middag samen over in gesprek konden gaan en het boek de wereld in gelanceerd kon worden. Onder de aanwezigen waren Perspectivity-leden, dierbaren van Hans en andere geïnteresseerden.
Herman van der Meyden, voorzitter van de Stichting Perspectivity en één van de mensen die Hans’ zijn boek hebben voltooid opent de middag. Herman deelt openhartig zijn emoties die bij dit boek en bij deze dag horen. Hij vertelt over de wens van Hans op zijn sterfbed dat het boek afgemaakt zou worden en mensen zou inspireren om iets te doen met het ‘Perspectivity-gedachtegoed’. Henriette Coppes, de vrouw van Hans, vertelt dat haar man begon met schrijven toen hij ziek werd en de laatste zinnen een week voordat hij overleed opschreef en dat het daarom voor haar een erg emotioneel boek is. Charlotte Keijzer, de zus van Hans, beschrijft het soms moeilijke proces van de voltooiing van het boek.
In het boek staan de ontstaansgeschiedenis en de Perspectivity-filosofie beschreven. De mensen die bij Perspectivity horen zijn gedreven om mensen te helpen de complexiteit van de huidige samenleving te kunnen managen. Zij geloven dat dit kan door maximaal gebruik te maken van de rijkdom van diversiteit en kansen te grijpen om een menselijke en duurzame maatschappij te bouwen. Om dit te bevorderen, steunt Perspectivity interactieve processen op verschillende manieren. Het Perspectivity Netwerk reikt tot ver buiten Nederland. Netwerkleden uit India, Indonesië, Nieuw-Zeeland en Groot-Brittanië delen via videoboodschappen wat zij van het boek vonden. En omdat er nog veel meer mensen zijn die niet naar Amsterdam konden komen voor deze bijeenkomst, worden er de hele dag quotes en foto’s gedeeld op Twitter met #perspectivitypath.
Na de opening en de gesprekken is het tijd voor interactie. De aanwezigen wordt gevraagd om in groepjes hun favoriete passages te delen. Gerhard Simonetti, een vriend van Hans zegt dat het boek een feest van herkenning voor hem was. “Ik stond aan de zijlijn bij de voltooiing van het boek, maar ik ben er ook wel trots op.” Eelke Visscher, de stiefzoon van Hans en één van de eerste zes mensen die aan de slag ging met Perspectivity, zegt: “Als ik ergens ga solliciteren dan moet ik eigenlijk dit boek geven omdat ik volgens deze filosofie wil werken. Het wil niet altijd zeggen dat het me lukt maar dit is mijn inspiratie in mijn werk.” Ook komt er zoals eerder op de dag naar voren dat het boek voor sommigen erg emotioneel is. “Ik heb het boek niet helemaal kunnen lezen omdat ik tot nu toe bij elk stuk dat ik lees moet huilen. Ik ben op dit moment alleen geïnteresseerd in de persoonlijke stukken en niet in het gedachtengoed. Dat neem ik mezelf kwalijk.” vertelt Lilly, pleegdochter van Hans.
Aan het einde van deze sessie schrijft iedereen zijn favoriete zin op een papiertje en hangt die aan een lamp in de vorm van een mobiel. Eén zin wordt opvallend vaak opgeschreven. Het is een quote van de oudste kleindochter van Henriëtte die de wet van Fine wordt genoemd. “Grandma, if I must do something, I don’t want to do it, but if I’m allowed to do something I do want to do it.”
Hans zijn boek is geen afsluiting, maar het begin van iets nieuws. Han Rakels, medeoprichter van Perspectivity en een van de mensen van de Perspectivity Enterprise, schreef destijds samen met Hans de ‘Passiecode’, de basis waarmee Perspectivity ooit begon. Hij is degene die de aanwezigen uitnodigt om met elkaar te delen tot welke actie het boek hen inspireert. Hij vraagt iedereen door de ruimte te lopen en bij het klinken van de bel in vijf minuten aan een ander te vertellen over de actie die hij/zij gaat ondernemen. Dit proces herhaalt zich drie keer, “want dan is de kans groter dat je het echt gaat doen.” zegt Han lachend. Iedereen is enthousiast en kan haast niet stoppen bij het klinken van de volgende bel.
Onderdeel van het actie ondernemen na deze dag is de manier waarop het boek verkocht en verspreid gaat worden. Dit is namelijk via het pay-it-forward principe: je krijgt een boek en je doet iets om het boek ook aan een ander over te brengen. Eelke heeft al bedacht hoe hij dit gaat doen: “Ik heb vijf vrienden die ik dit boek ga geven. Daarna ga ik een etentje organiseren om het erover te hebben.”