Door Ymke Knaap
Mijn collega’s bij Perspectivity vroegen me of ik een blog wilde schrijven voor de website. Een heel leuk idee waar ik ook zeker voor open stond. Maar toen was het tijd om iets op papier te zetten… Nou heb ik niet het probleem dat ik niets te vertellen heb. Geloof me, ik heb genoeg meningen en visies over mijzelf en de wereld waarin ik leef. Maar ik liep helemaal vast en ik wist niet waarom. Ik heb voor inspiratie gekeken naar de fantastische blogs die al op de website staan, maar er kwam niets in mij naar boven. Ik was bang dat mijn creativiteit op dit gebied niet genoeg was. Maar toen ik met wat vrienden en collega’s ging brainstormen, kwamen er toch genoeg ideeën uit die mij erg leuk leken. Toch kon ik mijzelf er niet toe aanzetten om iets te schrijven. Dit bracht me bij de echte reden waarom ik mezelf zo dwars zat: wie gaat er nou naar een 22-jarige meid luisteren met amper ervaring in het vak? Wat heb ik nou te vertellen in een blog dat waardevol zou kunnen zijn voor een ander?
Met vallen en opstaan
Voor wat context: Ik zit in mijn vierde jaar van Global Project and Change Management in Zwolle, en ik loop nu een halfjaar stage bij Perspectivity voor mijn afstudeerthesis. Ik heb het hier onzettend naar mijn zin, leer onzettend veel en neem veel ervaringen met me mee. Het is ook intimiderend door alle nieuwe invloeden, maar iedereen bij Perspectivity heeft mij erg geholpen en ondersteund.
Maar terug naar mijn ietwat kleine mental break-down. Na wat moed te hebben opgebouwd ben ik met dit gevoel naar Lisette gegaan, mijn ‘mentor’ bij Perspectivity. Ik was niet nerveus voor haar, maar schaamde me ervoor dat ik onzeker was over mezelf.
In het gesprek hebben we verhalen gedeeld over wie we zijn en waar we naar willen streven. Maar ook over de vragen die ik mezelf had gesteld. Wat hebben wij nou te vertellen? Wat is onze positie in de wereld? En hoe gebruiken we die optimaal om waarde te creëren? Het delen van verhalen met Lisette liet mij zien dat niemand het allemaal precies weet en dat iedereen zich onzeker voelt over zijn eigen capiciteiten. En dat is helemaal oké; je leert met vallen en opstaan.
Verhalen verbinden
Ik ben op dit moment het wijste dat ik ooit ben geweest, dus streven naar een onhaalbare wijsheid, kennis en zelfvertrouwen is een strijd die ik altijd zal verliezen. ‘I hate to break it to myself, but there is no getting there. This is life happening right now.’ Door het leven te leiden leer je, en wat je leert is op dat moment helemaal genoeg. Dus, wat ik wil zeggen is dat hoe onzeker je je ook over jezelf voelt, jouw verhaal, vol met al je kennis, trauma’s, ervaringen, tekortkomingen en leermomenten heeft een ongelooflijke waarde in deze wereld. En het delen van jouw verhaal is de krachtigste manier van verbinden met anderen, maar ook met jezelf.